[1] راه سعادت، 206 و 207.

[2] همان، 107 تا 213.

[3] تورات، سفر پیدایش، باب دوم و سوم.

و خداوند خدا باغی در عدن بطرف مشرق غرس نمود و آن آدم را که سرشته بود در آنجا گذاشت، خداوند خدا درخت خوشنما و خوش خوراک را از زمین و درخت حیات را در وسط باغ، و درخت معرفت نیک و بد را... و خداوند خدا آدم را امر فرموده گفت از همه درختان باغ بی ممانعت بخور اما از درخت معرفت نیک و بد زنهار بخوری زیرا روزی که از آن خوردی هر آینه خواهی مرد.... و مار از همه حیوانات صحرا که خداوند ساخته بود هوشیارتر بود و بزن گفت آیا خدا حقیقتا گفته است که از همه درختان باغ نخورید زن بمار گفت از میوه درختان می خوریم لکن از میوه درختی که در وسط باغ است خدا گفت از آن نخورید و آن را لمس مکنید مبادا بمیرید مار بزن گفت هر آینه نخواهید مرد بلکه خداوند می داند در روزیکه از آن بخورید چشمان شما باز شود و مانند خدا عارف نیک و بد خواهید بود... .

به کتاب هستی بخش تالیف شهید هاشمی نژاد ص 252 تا ص 262 مراجعه نمائید.

[4] همان باب 21 آیه 24.

و یعقوب تنها ماند و مردی باو تا طلوع فجر کشتی می گرفت و چون او دید که بر وی غلبه نمی یابد کف ران یعقوب را لمس کرد و کف ران یعقوب در کشتی گرفتن با او فشرده شد پس گفت مرا رها کن زیرا که فجر می شکافد گفت تا مرا برکت ندهی ترا رها نکنم بوی گفت نام تو چیست؟ گفت یعقوب گفت از این پس نام تو یعقوب خوانده نشود بلکه اسرائیل زیرا که با خداوند و با انسان مجاهده کردی و نصرت یافتی... .

[5] بقره، 23 ترجمه مکارم.

[6] اسراء، 88 : قل لئن اجتمعت الانس و الجن علی ان یاتوا بمثل هذا القرآن لا یاتون بمثله و لو کان بعضهم لبعضهم ظهیرا.

[7] المیزان، ج 1 ص 58 تا ص 86.

[8] راه سعادت، ص 22.

قرآن کلام خداست که به وحی الهی بر پیغمبر نازل گردید لذا ترجمه آن را قرآن و مطالعه آن را بی لفظ تلاوت نخوانیم هر چند ثواب بسیار دارد.

و در صفحه 215 می گویند:

و اینکه می بینی قرآن از دستبرد دشمنان محفوظ مانده است برای اینست که هزاران هزار مردم در هر زمان مراقب و مواظب آنند و آن را حفظ دارند و خواندن عین الفاظ آنرا با قواعد قرائت و تجوید عبادت می دانند و معتقدند اگر اندکی حروف آن را غلط ادا کنند، ثواب نبرده بلکه گناه کرده اند، بر خلاف تورات و انجیل که قرائت و تجوید و امثال آن ندارد.

و در ص 24 و 25 می گوید:

قرآن کریم در مدت 23 سال نازل شد و هر گاه فرود می آمد پیغمبر (ص) آن را بر مومنین قرائت می فرمود و همان وسیله دعوت مردم به اسلام بود و هرگز آن را در زوایا پنهان نمی کرد و چون مردم تعلیم می گرفتند و می نوشتند یا از بر می کردند هر جا به دعوت بت پرستان قبائل می رفتند چند سوره از قرآن با خود می بردند. وقتی مسلمانان به حبشه رفتند از آن سوره ها که تا آن وقت نازل شده بود با خود بردند و سوره مریم را برای نجاشی پادشاه حبشه خواندند... .

پس هر یک از این سوره ها را عده ای غیر محصور از مسلمانان در همه عربستان از بر داشتند یا نوشته بودند. مثلا سوره یس را ده هزار نفر و سوره الرحمن را بیست هزار نفر... .

مردم هم مختلف بودند گروهی مثلا ده سوره از بر داشتند، گروهی پنجاه سوره و چند تن بودند که هر چه قرآن نازل شده بود یا از بر داشتند یا نوشته بودند..." .

[9] حجر/ 9: انا نحن نزلنا الذکر و انا له لحافظون.

[10] احزاب/ 40: ما کان محمد ابا احد من رجالکم و لکن رسول الله و خاتم النبیین.

و حدیث رسول اکرم (ص) به حضرت علی (ع): انت منی بمنزلة هارون من موسی الا انه لا نبی بعد. صحیح بخاری ج 4 ص 250. کتاب فضائل النبی، باب 9، ح 3706.

[11] راه سعادت، ص 226 تا 241 – انجیل یوحنا، 14:21.

[12] مجموعه آثار مطهری،  ج 16 ص 44.